What connects us all
are the struggles that we have
the secrets that we keep.

Wat ons verbindt als mens is eigenlijk net hetgeen dat we niet aan elkaar durven te vertellen.
Hetgeen we niet delen met de mensen rondom ons omdat we bang zijn om veroordeeld te worden.
De moeilijke momenten of periodes in ons leven, de dagen waarin we onszelf niet begrijpen, de interne conversaties die we voor ons zelf houden omdat we bang zijn dat mensen ons niet zullen begrijpen. 
We durven onze kwetsbaarheid niet te delen omdat we bang zijn om afgewezen te worden door de ander.
Bang dat anderen een mening vormen, over wie je eigenlijk écht bent.
Maar hoelang houd je dat vol?

Wat ons verbindt als mens is onze kwetsbaarheid. Ons voelen.

We hebben als kind allemaal geleerd om onszelf te beschermen tegen pijn van buitenaf. We zijn speels en authentiek geboren maar leerden al snel dat we een schild nodig hadden om niet geraakt te worden. Net zoals je huilde om aandacht en liefde van je moeder had je als kind ook een mechanisme nodig om pijn weg te duwen als je die niet kreeg. Als klein wezen kan je dingen niet in perspectief plaatsen dus vond je maar beter een manier om jezelf te beschermen. Het is een stukje van ons overlevingsinstinct.

Het probleem is echter dat we die beschermingsmechanismes meenemen als we volwassen worden. We geraken er niet zo snel van af… Het wordt je hele wezen, je bouwt een ego rond je ziel en denkt er voor de rest niet veel bij na. Geduwd in een keurslijf of richting, die misschien eigenlijk niet bij je past. Je hebt jezelf als het ware geprogrammeerd om bepaalde dingen niet te voelen, je buikgevoel te negeren en al zeker niet te delen. Want dat maakt je zwakker dan de ander. Dat denk je toch..

We zijn allemaal bang om anders te zijn dus als iedereen de schijn hoog houdt dan doe je dat best ook. Zolang je maar niet opvalt, dan is alles oké. Terwijl we allemaal verbonden kunnen zijn en veel van elkaar kunnen leren, als we de donkere stukjes van onszelf zouden durven delen. Als we durven luisteren naar ons gevoel in plaats van ons hoofd.

Terug een klein kind.

Mijn verhaal start ongeveer vier jaar geleden. Toen werd mijn wereld van de ene op de andere dag een beetje duister.
Ik had hier en daar al eens een Yogales meegepikt maar vier jaar geleden gebeurde er iets dat ik niet zag aankomen.
Mijn teacher op dat moment Evelyne Vanherreweghe had iets losgemaakt. Het was een prachtige dag met prachtige zonnestralen in de ruimte. Alles oké met mij, geen enkele reden tot onrust. Maar tijdens de les werd ik plotseling overspoeld met gevoelens en angsten die ik niet kon benoemen. Met lichamelijke sensaties die ik nog nooit had gevoeld… Paniek en zelfs schaamte overspoelde mijn hele lijf. Het was alsof een deel van mij er genoeg van had en de kans zag om mij dat duidelijk te maken. Achteraf besef ik dat het eigenlijk een deel van mij was die bevrijd wou worden. Het was genoeg geweest, stop er maar mee.

Een zoektocht naar mezelf.

Het is één iets om te voelen dat er iets mis is maar een ander om uit te zoeken wat er echt aan de hand is. Alsof het startschot wordt gegeven maar je niet weet naar waar je moet rennen. De jaren die daarop volgden werden behoorlijk zwaar. Het was starten van 0, zoekend als een klein kind naar wie je nu eigenlijk bent en wilt zijn. Elke nacht werd precies een dark night of the soul. Ik sliep weken zo slecht, dat alleen het idee om naar bed te gaan mij nog méér angst gaf. Van angst of stress slaap je slecht en van slecht slapen krijg je angst en stress. Bijna dolgedraaid dus.

Op dat moment was ik al even aan de slag in ons familiebedrijf. Een job die al van kinds af aan voor mij bestemd was, dacht ik. Een beetje vroeger dan verwacht, omdat m’n vader problemen kreeg met zijn gezondheid, kwam ik samen met mijn zus in het bedrijf terecht. We hadden (en hebben nog steeds) een hecht gezin. Ik noem het nog steeds de mooie roze bubbel. Ik kreeg liefde, had niks tekort en had geen reden om te klagen. Alle ingrediënten om gelukkig te zijn en toch ging er geen week voorbij zonder  angst-  of paniekaanval. Mezelf begrijpen kon ik niet en achteraf besefte ik ook dat ik me sinds mijn studies eigenlijk nooit echt goed in mijn vel voelde. Echt vrij en onbezorgd voelde ik me nooit. Er was altijd een soort van spanning aanwezig. De mooie roze bubbel was misschien te roze zodat we de roze olifant niet zagen. We negeerden hem niet, we zagen hem gewoonweg niet.

De afgelopen jaren kwam ik tot het besef dat ik nooit echt mezelf was geweest. Ik had gelogen tegen mijn omgeving en tegen mezelf. Ik had nooit écht leren omgaan met mijn emoties, met mijn interne wereld. Geluk werd extern gezocht en dat was ook voor een lange tijd mijn realiteit. De diepe connecties met mensen waar mijn hart nu warm van wordt is iets dat vroeger niet mogelijk was, omdat ik zelf niemand zo dicht liet komen. Ik wou niets voelen dus kon ik ook niets delen…

Perfectionistisch en 10/10.

Sinds de kindertijd had ik mezelf een rolletje doen spelen en door de jaren heen was ik er zelf in gaan geloven. De rol van perfecte dochter, het perfecte lijf, A student en zeker geen klager voor de vrienden. Perfectionist was dan ook my middle name. Ik had mezelf precies verwaarloosd voor de mening van een ander. Fysiek en mentaal was de ziel eruit.

We zaten als gezin dan ook in een stiel waar ‘ja knikken’ de norm was. Ook al ging je niet akkoord, niets laten blijken. Het typische verhaal, alles voor de klant. Het werd er ingestampt door mijn ouders, sinds de kindertijd. Maar met liefde, daar twijfel ik niet aan.

De tijd vloog voorbij en ik stond op en ging slapen met een knagend onrustig gevoel. Ik wist dat er meer was, dat er meer gevoel zat in het leven. Dat ik het leven nog liever kon zien dan toen. De zoektocht naar mezelf ging verder, maar was niet altijd even makkelijk. Want het is best confronterend om te beseffen dat je sinds je kindertijd en met je beperkende overtuigingen al je studiekeuzes verspeeld hebt aan het overnemen van je familiebedrijf. Want 26 jaar, wat kon ik in godsnaam gaan doen? Daar had ik nog nooit moeten over nadenken.

Met knikkende knieën en een rood hoofd begaf ik mij van de ene opleiding naar de andere. Helemaal uit mijn bubbel getrokken werd mijn comfortzone aan een sneltempo verruimd. De ene opleiding wat interessanter dan de andere maar keer op keer kwamen er kleine stukjes los, kleine stukjes van mezelf die ik niet kende. Ik kreeg enorm veel interesse in het samenspel van lichaam en geest, hoe ons lijfje werkt en wat er gebeurt als we onszelf tenietdoen. Als we onszelf verliezen in de dagelijkse heisa, aan de mening van een ander, als we niet trouw blijven aan wie we écht zijn. Mijn ogen gingen pas echt open tijdens mijn teacher opleidingen. Ik kan je garanderen, it’s no walk in the park. Mijn blik verruimde, mijn wereld ging open en oude pijnen werden onder een vergrootglas onderzocht. Je ziel wordt er bevrijd en je vindt jezelf er terug. Misschien wel de pijnlijkste maar mooiste ervaring uit mijn leven.

Ik ging trager leven, op het ritme van mijn lichaam. Leerde luisteren en voelen. Het leven terug omarmen. Heel langzaam werd het idee rond een onthaastingsstudio geboren. Een studio waar je jezelf mag zijn, tot rust kan komen en waar je gewoon even kan zijn. Iets waar ik zelf nood aan had op het moment dat mijn wereld onzeker werd.

Slow. Een combinatie van business en soul.

Ik ben dan ook overtuigd dat chronische stress, depressies en burn-out heel gezonde reacties zijn op ongezonde situaties. Het is een alarmbel van je ziel die graag bevrijd wil worden. Je hebt hem of haar te lang verwaarloosd, voor een ander.

Word dus wie je wilt zijn.
Wees niet bang voor het onbekende.
Zeg wat je wil zeggen.
Deel je gevoelens.
Doe wat je gelukkig maakt.

En wees vooral mild voor jezelf.
You’re still the little kid inside.

Diep vanbinnen weet je wie je bent, je bent het soms even vergeten.
Liefs, Yasmine