De zelfliefde cultuur op social media

If you don’t love me at my worst you don’t deserve to love me at my best. De allombekende quote van Marilyn Monroe die iedereen wel kent. Een hele mooie boodschap, maar ben jij wel altijd zo even onvoorwaardelijk lief voor jezelf?

Het is heel makkelijk om van anderen te verwachten ons onvoorwaardelijk lief te hebben. Om begrip en geduld te tonen wanneer we niet goed in ons vel zitten… Om onze koppigheid te verdragen of lief te blijven wanneer we leuke momenten verpesten omdat we ons zorgen maken over 101 dingen en de ander er bij betrekken. Om ons te sussen en te troosten. Om ons graag te zien zoals we zijn, in gelijk welke fase. Through all the good and the bad.

Maar ben je ook altijd zo lief voor jezelf? Toon je evenveel geduld op dagen dat het je amper lukt om positief te blijven en die hele zelfliefde of dankbaarheid je eigenlijk allemaal kan gestolen worden?

De ‘selflove’ cultuur op social media

Voor mij persoonlijk is die hele zelfliefde cultuur tegenwoordig een beetje dolgedraaid. Veel content op social media spreekt over ons zelf graag zien, op ons best. We leren over routines, healthy habits en ochtend -of avondrituelen die ervoor zorgen dat we op elk denkbaar vlak beter kunnen worden. Zelfzorg en zelfliefde, liefst elke dag op elk moment. De motivational quotes en trotse mentors op je feed herinneren je graag dagelijks aan je plicht: de beste versie van jezelf worden. Zolang je het maar beter doet dan gisteren. Enkel dan ben je goed bezig…

Zelfzorg is inderdaad elke dag je best doen om op elk vlak goed voor jezelf te zorgen, zoveel als mogelijk. Uitzoeken wat goed voor je is. En oké, soms iets doen waar je geen zin in hebt maar weet dat het goed voor je is. Het beste uit jezelf proberen halen is natuurlijk belangrijk. Want je dagelijkse gewoontes vormen je levensstijl en dus ook de manier hoe jij in het leven staan. Je hebt zelf heel veel in de hand.

Maar wat als je dat niet altijd lukt? Als je even (of weken) geen tijd of energie hebt voor die routines, ochtendrituelen en zelfzorg planning. Als je hele lijf schreeuwt naar niks doen maar je zelfzorg en work-out routine nog op de planning staat. Of wat als je wél de tijd en energie hebt voor die dingen maar je jezelf terug saboteert door stress te numben op een andere manier zoals meer eten, drinken, spullen kopen of netflix bingewatchen? Blijf je jezelf dan even graag zien? Ben je dan nog steeds trots? Moeilijk hé.

We leren amper dat we onszelf ook moeten liefhebben tijdens momenten waar het ons allemaal kan gestolen worden. Tijdens de dipjes, wanneer zelfliefde eigenlijk plaats moet maken voor zelfcompassie. Wanneer we in de zetel liggen niksen en dat extra glas wijn ook een beetje zelfzorg is. Dat we onszelf waardig mogen vinden als we die routines en gezonde gewoontes even links laten liggen. Door die hele zelfzorg cultuur krijgen velen onbewust het idee dat zelfliefde precies iets voorwaardelijk is. Iets wat je jezelf maar kan geven, als je voldoet aan die strakke routines, je dagelijkse portie groenten eet en meedoet met die – 100 Days for the Best Version of Yourself – challenge. Het is nooit goed genoeg. En bovendien ook verwarrend voor wie daar helemaal niks om geeft want is die dan wel goed bezig? Ontzettend vermoeiend vind ik het soms allemaal.

Natuurlijk is het belangrijk om niet te blijven hangen maar die setbacks mogen er ook zijn. Zonder je schuldig of gefaald te voelen, want we zijn vaak te streng voor onszelf. Het komt er op neer dat we via social media soms onbewust de boodschap krijgen dat je geen liefde waardig bent op je ‘slechtst’. Op de momenten dat je je kl*te voelt, op momenten dat je stress sust met je oude ‘slechte’ gewoontes, wanneer je broek spant omdat gezond eten je strot uitkomt of wanneer je liever blijft liggen dan je sportmat uit te rollen.

Ik moet toch op z’n minst

Die hele zelfliefde cultuur past dan ook weer voor een stuk in het plaatje onze ‘altijd druk maatschappij’. Het hele idee van moeten en doen. “Ik moet toch op z’n minst…, ik moet nog sporten, ik moet mezelf verbeteren…”. Hierdoor krijgen we opnieuw het idee dat zelfliefde precies iets voorwaardelijk is en afhangt van hoeveel we godganse dagen doen. Doen doen doen. Hiermee overtuig je jezelf dus dat je niet gewoon kan zijn en jezelf trots voelen. Met al je imperfecties, setbacks en soms slechte gewoontes.

Stoppen met vastklampen

Oké leuke theorie maar hoe doe je dat dan? Leren loslaten en accepteren. Vooral dat laatste. Want loslaten is van niemand z’n sterkste kant. De enige manier die mij helpt is om al mijn fases simpelweg te ondergaan. Te genieten van die zalige zorgeloze dagen maar realistisch te zijn dat ze niet blijven duren. Mijn dipjes zonder gevecht uit te zitten en je fases (ook je hormonale cyclus als vrouw) te leren herkennen. Accepteren dat je momenteel niet de beste versie van jezelf bent doet al veel. Geef jezelf dus wat meer compassie en geduld. Probeer te leren en te reflecteren tijdens je donkerste dagen. En ook al vind je niks om te leren, wees alsnog geduldig. Leven doe je vooruit, leren meestal achteruit. Je leert zoveel als je niet vecht want vechten tegen die rollercoaster kost dubbel zoveel energie. Klamp je dus niet te veel vast en leef zoveel als mogelijk in het moment zonder iets te willen veranderen.

Niks is zeker, dus je hoeft jezelf nergens aan vast te houden.
Niet aan je goede dagen en al zeker niet aan je slechte dagen.
Je blije snoet en goed humeur komt meestal terug als je er niet te hard naar op zoek bent.
In de kleinste dingen.

Wil je meer lezen over zelfzorg? Lees de blogpost over ‘selfcare, een bewuste keuze of verplicht nummer?’.